consolatiuncula, -ae, f. – Trost: TRITHEMIVS exhort p.121 Hinc ... mens tristitia ... gravatur, quam monachus tepescens animo, non spiritualibus, sed terrenis atque carnalibus consolatiunculis relevare omni studio meditatur. GEILER navic sig.S7v Si in monasterio ... queris similiter consolaciunculas tota die in liguriendo et garrulando. LVTHER op 1 p.494 Itaque comitas ... quae fit sine causa tantum ad consolatiunculam vanitatis et carnis ... non convenit Christianis. LANSPERGER phar fol.7v Propterea sive exterior sive interior tibi supervenerit tribulatio, non ad externas consolatiunculas recurras. CANISIVS author III fol.52v Amant enim in carne sua terrenas consolatiunculas. OECOLAMPADIVS in Iob p.167 Convertit nunc se ad Deum, et ab illo quoque negat se consolatiunculam ullam accipere, et non solùm consolatione caret, sed etiam crudelem experitur Deum. ACQVAVIVA indust I p.58 quod terrenas consolatiunculas consectentur.